Rozdział XXI " Ostateczna rozgrywka Hofu"

- Jammy uważaj!- Szara lwica poślizgnęła się schodząc ze skały. Gdyby nie przyjaciele zapewne runęła by w dół.

- Uff dzięki!- Powiedziała wystraszona.

- mówiłam wam, żeby uważać- Skarciła ich Nefretete.

Lwy zeszły bezpiecznie z ostrej górki. Kroczyły teraz przez wysuszoną ziemię.

- Trochę podobna do Lwiej Ziemi za panowania Skazy- Powiedziała na glos Shanti.

- Nie mówcie tak głośno tutaj plotki szybko się rozchodzą- Upomniała ich matka Jammy.

Przyjaciele szli teraz w milczeniu. Na niebie pojawiły się deszczowe chmury, z których zaczął padać deszcz.

- Szybko za mną! Znam tutaj dużą jaskinię tam się schowamy!- Krzyknęła Nefretete.

Faktycznie jaskinia
była bardzo duża i co najważniejsze ciepła. Nefretete zmieniła się zpowrotem w  lwicę.

- Poczekajcie tutaj na mnie.- Powiedziała to i uśmiechnęła się tajemniczo.

- Dokąd ona poszła?- Zapytała Sherii.

Nikt się nie odezwał. Za nim Nefretete wróciła upłynęło trochę czasu.

- Wybaczcie, że tak długo czekaliście przyprowadziłam kogoś.

*

Do lwicy podeszły dwa dorosłe lwy i jedna lwica. Stanęły obok niej i przyglądały się obcym przybyszą. Lwica imieniem Sherii zrobiła krok w przód. Bowiem ta stara lwica wydawała się jej dziwnie znajoma. Zamrugała parę razy oczami i wytarła łzy szczęścia.

- Mamo, tato! To wy?- Zapytała powstrzymując płacz.

- Córeczko tyle lat!- Brązowa lwica bez grzywki podbiegła  do niej i mocno przytuliła to samo zrobił ciemno brązowy lew. Cała rodzina była w komplecie.

Fioletowy lew przyglądał się Jammy czyżby jego córka nie poznała go? A może się tak zmienił? Zrobił parę kroków w przód i uśmiechnął się do szarej lwicy.

- Ten lew uśmiecha się do ciebie- Szepnął jej Kodi do ucha.

Szara lwica przyjrzała się mu. Czyżby to był on? Ten zabawny i zawsze uśmiechnięty silny lew? Pokręciła przecząco głową. Znowu spojrzała na niego.

- Córko.- Powiedział łagodnym głosem – Nie bój się mnie- Uśmiechnął się.

- To naprawdę ty?- Spytała trochę zdziwiona.

Szara lwica się rozpłakała podbiegła do ojca i wtuliła się w jego miękką grzywę.

- Dobrze, że jesteście- Powiedział po chwili.

- Spójrzcie czy to nie ten mały zalękniony lewek?- Ojciec Sherii podszedł do Kodie’go- Wyrosłeś na porządnego „chłopa”- Zaśmiał się i poklepał go po ramieniu.

W jaskini zapanowała radość było słychać żarty i  śmiechy. Hofu i Shanti stali w tyle.

- Co on tu robi roarr!- Zaryczał Badu zauważając Hofu.

- Ojcze to nasz przyjaciel.- Zasłoniła go plecami Sherii.

- Przyjaciel?!- Zapytał oburzony- To ZDRAJCA!- Ryknął.

- Niech mnie pan nie osądza. Zmieniłem się. Oni mogą to udowodnić. Skończyłem z tamtym życiem.- Powiedział poważnie.

- Tak to prawda Badu. Zostaw go- Upomniała go Nefretete.

- Dobrze, jeśli wszystko zostało załatwione to chodźmy musimy jeszcze z kimś porozmawiać.- powiedział Infus.

- Ale dokąd ojcze?- Zapytała Jammy.

Lew uśmiechnął się blado i ruszył w głąb jaskini.

*

Jaskina okazała się bardzo wielka. Było w niej setki korytarzy krętych dróżek.  Znajdowały się też w niej trochę mniejsze jaskinie. Grupa lwów usłyszała jakieś dziwne dźwięki. W oddali było widać światło. Weszli do jeszcze innej jaskini.

- No długo musieliśmy czekać na ciebie!- Krzyknął ktoś z tłumu zgromadzonych.

- Wybaczcie, ale jak widzicie zjawili się tutaj ci na których tak długo czekaliśmy!- Krzyknął uradowany Infus.

- Trwało to jednak z byt długo.- Podkreśliła bordowa lwica.

Zrobiło się gwarno, każdy chciał coś powiedzieć. Piątka naszych bohaterów stała tym wszystkim bardzo zdziwiona.

- I jaki jest twój plan Infusie?- Z tłumu wyłonił się potężny czarny lew z piękną czerwoną grzywą.

- A to ty Dragonie. Zaraz wszystko wyjaśnię- Kontynuował Infus.

- Ej. Co to za zgromadzenie?!- Zapytała zdziwiona Shanti.

- To wydaje mi się jakieś dziwne- Odpowiedział Hofu.

- Infusie! W tym twoim stadzie jest Zdrajca!- Zauważyła jedna z lwic i wskazała łapą na Hofu.

- Znowu to samo!- Krzyknął szary lew.

- Ile razy mam mówić, że przeszedłem na stronę dobra!- Zaryczał wysuwając się na przód.

- Tak, akurat!- Prychnęła owa lwica.

- A to ten co trzymał z tym Rad’em?!- Krzyknął ktoś w tłumie.

- Z nikim nie trzymam!- Młody lew znowu zawarczał.

Znowu zrobiło się głośno. Infus próbował załagodzić tą sytuację, ale jego poddani nie dawali mu dojść do słowa.

- Jego rodzice byli porządnymi kotami- Ktoś powiedział w tłumie.

- Tak. Pewnie byli by tu z nami, ale ten Rad ich zabił-  Powiedział jakiś lew.

- Spokój! Wystarczy!- Ryknął bardzo zdenerwowany Infus. – Hofu chcesz coś powiedzieć?- Spytał młodego lwa.

- Nie, powiedziałem już wszystko. Jestem teraz dobrym lwem. Nefretete może o tym zaświadczyć.- Opuścił smętnie łeb.

Duża lwica opowiedziała wszystkim o jego przemianie. Stado ucichło i ojciec Jammy mógł kontynuować rozmowę.

- Jutro wszyscy razem tymi zaginionymi lwiątkami pójdziemy stawić czoła Doto!

- Ojcze już jutro?!- Oburzyła się Jammy.- Nie jesteśmy jeszcze gotowi.

- Jesteście. Jutro o świcie spotykamy się tutaj! Możecie się rozejść do swoich jaskiń.- Fioletowy lew przestał mówić a jego stado rozeszło się. 

*

Fioletowy lew pokazał piątce przyjaciół ich jaskinię, a on sam udał się do swojej. Jama była nawet przytulna, ale to nie to samo co grota Jammy na Lwiej Ziemi.

- Dziwnie tutaj.- Parsknęła Sherii i położyła się gdzieś w kącie.

- Już chcę wracać- Powiedział znudzony Kodi.

Szara lwica nie odzywała się do nich jej powieki zamykały się była bardzo zmęczona. Zasnęła.

Jammy obudziła się późno w nocy zauważyła że nie ma Hofu. Wyszła z groty i pomaszerowała przed jaskinię. Szary przyjaciel siedział przed jaskinią i wycierał sobie oczy łapą. Lwica bardzo się tym przejęła bo nigdy nie widziała jak on płacze. Bezszelestnie podeszła do niego i usiadła.

- Hofu trapi cię coś?- Zapytała.

- A to ty Jammy. Trochę mnie wystraszyłaś- Próbował powstrzymać łzy.

- Coś mi wpadło do oka i temu płaczę- Okłamał lwicę.

- Nie musisz udawać, każdy ma prawo sobie popłakać wtedy duszy robi się lepiej- Pocieszyła lwa.

- Dzięki.- Lew uśmiechnął się i spojrzał na nią. – Wybacz, ale musze iść coś załatwić.- Oznajmił.- Postaram się wrócić jutro na bitwę, ale nie obiecuję- Znowu spuścił łeb.

- Co chcesz zrobic?- Zapytała.

- Rozprawić się z kimś. Przekaż Shanti, że ją bardzo kocham- Przytulił się do niej i pobiegł przed siebie.

Jammy na daremno wołała swojego przyjaciela. Lew nie wrócił.

*

Hofu biegł za każdym razem spoglądał w niebo które trochę się rozjaśniło. Szukał tego kto pozbawił go dzieciństwa. Wiedział doskonale gdzie mieszka. Była to bowiem wysokoa skała a w środku niej jaskinia.

-Rad wyłaź. Wiem, że tam jesteś!- Krzyknął.

Z ciemności wyłonił się On. Jak zawsze podle uśmiechnięty. Okrążył lwa i usiadł przodem do niego.

- Spodziewałem się, że prędzej przyjdziesz do mnie.

- To prawda, że zabiłeś moich rodziców?- Spytał.

- Hofu, Hofu kto ci to powiedział?- Zakpił.

- Nieważne, chcę wiedzieć czy to prawda?- Zapytał.

- Tak to prawda. Doto potrzebował jakiegoś głupka prościej mówią służącego.- Zaśmiał się Rad.

Szary lew nie wytrzymał i skoczył na czarnula. Gryźli się i drapali. Rad był trochę silniejszy niż młody lew. Zadawał bolesne ciosy przez co Hofu lądował na ziemi z hukiem. Podnosił się i uderzał Rad’a. Drapnął go w brzuch trysnęła krew. Rad zawył z bólu. Upadł na ziemię.

- Chyba mnie nie zabijesz?- Spytał.

- Mam taką ochotę!- Zaśmiał się Hofu i walną lwa w pysk.

Szary lew rzucił się na leżącego lwa gryzł go. Lew jęczał z bólu. Nie przypuszczał, że pomocnik Doto jest tak dobry w walce.

- Daruj mi życie.- Jęknął.

- Tobie!?- Zapytał Hofu wycierając zakrwawiony pysk.

- Błagam- Wyszeptał Rad.

Rad podniósł się z ziemi i teraz to on zadawał ciosy Hofu. Lwy walczyły zaciekle żaden z nich nie miał ochoty przestać. Rad był bardziej obolały niż Hofu. Ledwo trzymał się na łapach o oddech stawał się coraz płytszy.

- Nie będziesz już więcej nikomu zabierał dzieciństwa!- Ryknął szary i zadał ostatni potężny cios Ra’dowi . Czarny lew umarł.

Jeszcze tylko dwa rozdziały pierwszej serii :D