II " Zwyczajny Dzień"

-Jammy wstawaj! Ile można spać – Słyszałam czyjś głos na de mną.

- Jeszcze pięć minut mamusiu- Odpowiedziałam i przewróciłam się na drugi bok.

-No wstawaj!- Lwica nie dawała za wygraną.

Otwarłam lewe oko, a później prawe ziewnęłam głośno  i wstałam otrzepałam się i zobaczyłam tą lwicę, którą uratowałam.

- No nareszcie, się obudziłaś- Uśmiechnęła się przyjacielsko- Król na nas czeka – I zaczęła schodzić z baobabu.

- A ile spałam?- Zapytałam

- Jak to ile prawie trzy dni – Przewróciła leniwie oczami.

Tyle spałam nie mogłam uwierzyć w słowa nowej znajomej. Ja też powoli zaczęłam schodzić z drzewa nad nami pojawiła się ta małpa i pomachała nam łapą na pożegnanie. Dobiegłam beżową lwicę i szłyśmy już koło siebie.  Lwica co jakiś czas spoglądała na mnie i uśmiechała się do mnie. Nie rozumiałam jej zachowania, ale odwzajemniałam jej uśmiech. Kroczyłyśmy teraz przez wysoką trawę,  słońce było już wysoko na niebie na pewno było już dobrze po południu.  Naszym oczom ukazała się piękna majestatyczna Lwia Skała. Zauważyłam, że na jej czubku stał duży silnie zbudowany lew o żółtej sierści i jasno brązowej grzywie, a tuż obok niego stał mniejszy lew o brązowym umaszczeniu.  Skakałyśmy z kamienia na kamień i już byłyśmy na szczycie skały. Oba lwy które widziałam na szczycie stały teraz przed jaskinią z resztą stada i powitały mnie.

- Witaj w naszych skromnych progach – Powiedział żółty lew.

- Miło mi – Odparłam z uśmiechem.

- Ja jestem Simba dawny król tej krainy, a to jest Kovu nowy król- Przedstawił się.

- A na mnie wołają Jammy- Ukłoniłam się władcą.

- Pewnie jesteś głodna lwice upolowały dla ciebie zebrę proszę nie krępuj się- Pokazał łapa na dorodną sztukę.

Rzuciłam się na tą zebrę i jadłam łapczywie, a przy tym głośno mlaskałam. Słyszałam, szepty innych lwic, ale nie przejmowałam się nimi,nie jadłam dobre cztery dni. Podniosłam łeb, mój pysk był cały we krwi, a w buzi przegryzałam jeszcze pozostałe mięso. Król Simba z otwartym pyskiem patrzył na mnie, a Kovu pękał ze śmiechu, nawet beżowa lwica, którą uratowałam trzymała się za brzuch i tarzała po ziemi ze śmiechu. Zrozumiałam, że śmieją się ze mnie, na moich policzkach pokazał się rumieniec spuściłam głowę ze wstydu i powiedziałam nieśmiało.

- Ja przepraszam za moje zachowanie.

- Nic nie szkodzi, tylko nasze stado nie widziało tak głodnej lwicy.- Uśmiechnął się Kovu. – Czuj się jak u siebie- lwy rozeszły się do swoich obowiązków , przy mnie została zielonooka.

- No co się patrzysz.- Powiedziałam lekko oburzona, i wycierałam krew z pyska łapą.

- Oh Jammy nie wkurzaj się.

-Co jak mnie nazwałaś?- Zdziwiłam się skąd ona zna moje imię.

- Poznałam cię od razu jak spałaś u Rafikiego. A mnie nie poznajesz.

Przyjrzałam się lwicy. Obeszłam ją od czubka ogona po nos.Jak ja mogłam jej nie poznać. Przeżyłyśmy tyle lat razem.

- Sherii? To Ty!!!- Krzyknęłam uradowana.

- Tak to ja!- Wpadłyśmy sobie w „objęcia”

*

- Też
też uciekłaś?

- Tak, po tym jak moi rodzice dowiedzieli się, że kazali wam uciekać to mi też kazali.

- Oh od dawna tutaj jesteś?

- Od paru ładnych lat, przybyłam tutaj jeszcze jako mała lwiczka. A Ty gdzie się podziewałaś?

- A wiesz. To tu to tam. W pewnej krainie dowiedziałam się,że Rex tutaj jest i postanowiłam to sprawdzić- Wyjaśniłam mojej koleżance.

- Chodź pokażę ci twoją nową jaskinię. Sama wybierałam.-Lwica uśmiechnęła się szeroko.

Wstałam i ruszyłam za uradowaną Sherii, zeszliśmy innym zejściem z Lwiej Skały i biegłyśmy przez sawannę. Wiatr rozwiewał mi moją grzywkę, a ptaki i motyle fruwały koło nas. Słońce chyliło się już do snu. Moja nowa jaskinia była położona nieopodal siedziby królów. Weszłam do jaskini była naprawdę przytulna, nawet był otwór, który wyglądał jak małe „okienko”, znajdowało się też podwyższenie na którym przygotowane było już posłanie z liści palmy  imchu.

- To jest najlepsze! – Sherii pokazała tajemne przejście i wśliznęła się do groty obok, jak się później okazało był to jej dom. Byłyśmy więc sąsiadkami.

- Ale tu pięknie – Ziewnęłam

- O jeszcze nie widziałaś całej Lwiej Ziemi.

- Pokażesz mi ją kiedyś?

-Pewnie, o jak się już ciemno zrobiło. Pora iść spać. Ja w przeciwieństwie do Ciebie wstałam jak zaczęło świtać. – Powiedziała to z lekką ironią w głosie.

- Ta bardzo śmieszne. To ty idź spać a ja wracam do siebie.– Pożegnałam się z Sherii i wróciłam do swojej groty.

Byłam chyba najszczęśliwszą lwicą w okolicy.

Jak widać zaszły małe zmiany na blogu :)